‘Ik slaap slecht en pieker veel voor mijn dienst’, mailde hij me.

Hij checkte al van tevoren met wie hij werkte. En ruilde soms zelfs z’n dienst.

Niet voor de gezelligheid maar omdat hij bang was om oudste dienst te draaien.

Er was veel verloop onder de ervaren verpleegkundigen en ook al was hij nog niet zo lang gediplomeerd, hij was soms toch degene met de meeste ervaring.

De verantwoordelijkheid was hoog en hij wilde graag handvatten.

Dus wat is er aan de hand?

Hij heeft last van een heel bekend fenomeen onder verpleegkundigen (in opleiding) namelijk pre-shift anxiety.

Pre-shift watte?

Het is angst en gepieker vóór een dienst. Je bent er al uren van tevoren mee bezig, je slaapt minder goed en je maalt: ‘Is het erg druk en kan ik het wel aan’? Wat als er iets onverwachts gebeurt, weet ik dan wel wat ik moet doen?

Dit veroorzaakt veel stress en onzekerheid.

Klinkt vervelend, maar móéten we hier wat mee dan?

Want toen wij jong waren voelden we ons ook weleens onzeker.

Is het niet gewoon een millenial dingetje?

Zeker, je kan niet alles voorkomen in een complexe medische omgeving en onzekerheid hoort er ook bij.

Maar het probleem is wel: als je het negeert als leidinggevende of (praktijk)opleider kan het tot ernstigere spanningsklachten leiden en uitval.

En dat wil je ook niet.

En ik weet niet hoe het met jou zit maar ik herken het wel

Het gebeurde dat ik na een late dienst de volgende ochtend wakker werd en mijn eerste gedachte was:

‘Oh, gelukkig, ze hebben niet gebeld dus dan heb ik vast geen fout gemaakt’.

Het had geholpen als ik wist dat ik niet de enige was.

Oké, oké, nu je het zegt herken ik het ook maar wat kan ik er aan doen als leidinggevende of (praktijk) opleider?

Top, ik ben blij dat je het vraagt.

Want nu je weet wat is het kán je je jonge verpleegkundigen helpen ermee te dealen.

En zo doe je dat 👇

Praat erover

Voor de hand liggend maar zo belangrijk.

Want praten helpt.

Punt.

Vraag aan je verpleegkundigen of zij weleens last hebben van angst of gepieker voor een dienst.

Vertel hen dat het veel voorkomt.

En vraag wat hen helpt om ermee om te gaan en of jij iets kan doen.

Als ze weten dat ze niet de enige zijn, helpt dat al enorm.

Deel iets van je eigen ervaringen toen je zelf begon.

Hiermee normaliseer je het en verlaag je de drempel om hun verhaal te delen. Onderschat nooit hoe groot de impact is als ze zich gezien en gesteund voelen door hun leidinggevenden of opleiders.

👉 Dus dit is wat je kan doen om het bespreekbaar te maken.

En dan ben je echt al heel goed bezig.

Maar wat als ze dan zeggen ‘Ja, daar heb ik echt last van’. Wat dan?

✅ Zo kalmeer je door je ademhaling

Vertel ze dat ze met hun ademhaling hun zenuwstelsel kunnen kalmeren.

Er zijn zoveel verschillende ademhalingsoefeningen maar er is wel iets wat heel belangrijk is zodat het écht helpt*

De uitademing moet langer zijn dan de inademing.

Alleen dan werkt het.

• Adem diep in
• Vertraag het tempo  (5 à 6 ademhalingen per minuut)
• Adem langzamer uit dan in
• Herhaal dit een paar keer

Dus leer ze dit stappenplannetje zodat ze het toe kunnen passen voor een dienst.

Want als je het zo aanpakt help je je verpleegkundigen met het omgaan met pre-shift anxiety zodat ze voortaan huppelend naar het werk komen.

Nou, hier kan je wel even mee uit de voeten, toch?

Dan vertel ik je de volgende keer over een super eenvoudige tool als je jonge verpleegkundigen veel last hebben van piekeren.

PS: Wat zijn jouw ervaringen of tips? Deel ze alsjeblieft met mij en je collega’s!

* Uit: Linehan, M. M. (2016). De DGT-vaardigheden:  deel 4: frustratietolerantievaardigheden.